بِسْمِ الله الرََّّحْمنِ الرََّّحیمِ اَلصَّلوهُ وَالَّلامُ عَلی سّیِّدِالاَنْبِیاءِ وَالْمُرسلین، اَبی القاسِمِ، مُحَمَّد، صَّلی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ الطَّیِبینَ الطّاهِرین

بیست و دوم بهمن 1357 بدون شک در تاریخ بشری روز بزرگی است. روز پیروزی مستضعفین که با نیروی ایمان و شهادت بر طاغوت زمان شوریدند و او را از اریکه قدرت به سقوط کشانیدند، روز سپری شدن دوران حکومت و دخالت ابرقدرت ها در این سرزمین. بنابراین ابرقدرت ها و عمال داخلی آنها با همه قدرت و نیروی خویش درصددند که این انقلاب باشکوه را به سقوط بکشانند، شما شاهد هستید که از داخل و خارج کشور، همه روزه در نقاط مختلف آتش افروزی می کنند و توطئه ها بوجود می آورند که دست دولت را ببندند و از هر عمل بنیادی و اساسی جلوگیری کنند، و بلاخره با ایجاد نارضایتی در مردم، یک کودتای نظامی را همچنان که در زمان دکتر مصدق به وقوع پیوست، در زمان ما نیز بوجود بیاورند و دیکتاتوری یا طاوغت دیگری را دوباره بر مسند حکومت بنشانند. ما در چنین دورانی زندگی می کنیم و با چنین مشکلاتی روبرو هستیم.

اصولاً انقلاب سه چهره دارد. چهره اول؛ تغییر سلطة سیاسی و نظامی مملکت است، چهرة دوم؛ تغییر سیستم و نظام کشور و چهرة سوم انقلاب؛ تغییر و تحول قلبی و روحی در انسان هاست.

در انقلاب ما قسمت اول تمام شده است. یعنی تغییر سلطة سیاسی و حکومتی. همچنان که می دانید طاغوت به زیر کشیده شد، نظام او واژگون گردید و نظامی جدید براساس جمهوری اسلامی ایران بوجود آمد. این قسمت از انقلاب شاید در هر انقلاب دیگری نیز به چشم می خورد و ملموس و مادی است. یعنی شما دشمن را در برابر دیدگان خود می بینید، یک نیروی نظامی از این طاغوت حمایت می کند، و بنابراین تمام نیروهای انقلابی متوجه این طاغوت می شوند تا بالاخره طاغوت را سرنگون نمایند. فرض کنید در انقلاب الجزایر، سلطة حکومتی و سیاسی آن روز، دولت فراسنه بود که الجزایر را مستعمره خود نموده بود. انقلابیون آنقدر مبارزه کردند تا این سلطة سیاسی و حکومتی فرانسه را از الجزایر بیرون راندند. یعنی در هر انقلابی اولین مرحلة آن تغییر سلطه ای است که این سلطه به صورت سیاسی، نظامی و اقتصادی بروز می کند. در کشور ما نیز این قسمت از انقلاب، با پیروزی به پایان رسیده است.

اما قسمت دوم از انقلاب، تغییر نظام و سیستم آن مملکت است و کشور ما درحال حاضر دست اندکار این تغییر و تحول در مرحله نظام و سیستم است. چند نمونه را برای شما ذکر می کنم. هنگامی که صحبت از نظام و سیستم حکومتی می کنیم، قبل از هر چیز، قانون اساسی در نظر دوستان آشکار می گردد. شما شاهد بوده اید که مجلس خبرگان ماه ها نشست تا بالاخره قانون اساسی قدیم را زیر و رو کرد و یک قانون اساسی جدید براساس ایدئولوژی اسلامی و براساس انقلاب پایه ریزی نمود. این اولین مرحله است و تمام تغییرات و تحولاتی که در سیاست و اقتصاد و ادارات بوجود می آید جزء نظام و سیستم به حساب می آید. به عنوان نمونه به مسئله زمین اشاره می کنم. در روزگار گذشته قوانینی دربارة زمین در همه جای کشور وجود داشته است و شما شاهدید که در دورة انقلاب تغییر و تحولات زیادی دربارة مالکیت زمین بوقوع پیوسته است که این تغییرات و تحولات هنگامی که به تصویب مجلس برسد جنبه قانونی به خود می گیرد و روابط و ضوابط جدیدی از نظر مالکیت زمین بوجود می آورد. بنابراین رابطه اقتصادی، جزء نظام و سیستم حکومتی است که با پیروزی انقلاب، این روابط درحال تغییر و تحول است. مالکیت صنعتی را درنظر بگیرید، می بینید روابط و ضوابط جدیدی برای کارخانه ها، برای سرمایه دارها و برای کارگران بوجود آمده یا در حال بوجود آمدن است. بنابراین مشاهده می کنیم که این روابط و ضوابط به طورکلی یک نظام حکومتی را می سازند و هنگامی که انقلابی در یک کشور صورت می گیرد، باید تمام این روابط تغییر پیدا کند و خود را با انقلاب و با ایدئولوژی راستین اسلام هماهنگ نماید.

وافـتـادگان پاکدل را برانگیخت ومتقابلا شعله خشم وغضب حریصان وقانون شکنان را در سینه هاشان بر افروخت .
آوازه عدالت وتقید شدید امام ـ علیه السلام ـ به رعایت اصول وقوانین ، مخصوص به دوره حکومت او نیست .
اگـر چـه بـیـشـتر نویسندگان وگویندگان ، هنگامى که از دادگرى وپارسایى امام سخن مى گویند، غالبا به حوادث دوران حکومت او تکیه مى کنند، زیرا زمینه بروز این فضیلت عالى انسانى در دوران حکومت آن حضرت بسیار مهیا بود.
امـا عـدالـت ودادگـرى امام ـ علیه السلام ـ وسختگیرى وتقید کامل او به رعایت اصول ، از عصر رسالت ، زبانزد خاص وعام بود.
از این رو،افرادى که تحمل دادگرى امام را نداشتند، گاه وبیگاه ، از حضرت على ـ علیه السلام ـ به پیامبر (ص ) شکایت مى بردند وپیوسته با عکس العمل منفى پیامبر، واینکه حضرت على ـ علیه السلام ـ در رعایت قوانین الهى سر از پا نمى شناسد، وبرومى شدند.
در تـاریـخ زندگانى امام ـ علیه السلام ـ در عصر رسالت حوادثى چند به این مطلب گواهى مى دهـد ومـا بـراى نـمـونـه دو حـادثـه را در اینجا نقل مى کنیم :1ـ در سال دهم هجرت که پیامبر گـرامى (ص ) عزم زیارت خانه خدا داشت حضرت على ـ علیه السلام ـ را با گروهى از مسلمانان به یمن اعزام کرد.
حضرت على ـ علیه السلام ـ مامور بود در بازگشت از یمن پارچه هایى را که مسیحیان نجران در روز مباهله تعهد کرده بودند از ایشان بگیرد وبه محضر رسول خدا برساند.
او پس از انجام ماموریت آگاه شد که پیامبر گرامى (ص ) رهسپار خانه خدا شده است .
ازاین جهت مسیر خود را تغییر داد ورهسپار مکه شد.
آن حـضرت راه مکه را به سرعت مى پیمود تا هرچه زودتر به حضور پیامبر برسد وبه همین جهت پـارچـه ها را به یکى از افسران خود سپرد واز سربازان خویش فاصله گرفت تا در نزدیکى مکه به حضور پیامبر رسید.
حـضرت از دیدار او فوق العاده خوشحال شد وچون او را در لباس احرام دید از نحوه نیت کردن او جویا شد.
حـضـرت على ـ علیه السلام ـ گفت :من هنگام احرام بستن گفتم بار الها ! به همان نیتى احرام مى بندم که پیامبر احرام بسته است .
حضرت على ـ علیه السلام ـ از مسافرت خود به یمن ونجران وپارچه هایى که آورده بود به پیامبر گزارش داد وسپس به فرمان آن حضرت به سوى سربازان خود بازگشت تا به همراه آنان مجددا به مکه باز گردد.
وقـتـى امـام ـ علیه السلام ـ به سربازان خود رسید، دید که افسر جانشین وى تمام پارچه ها را در میان سربازان تقسیم کرده است وسربازان پارچه ها را به عنوان لباس احرام بر تن کرده اند.
حضرت على ـ علیه السلام ـ از عمل بى مورد افسر خود سخت ناراحت شد وبه او گفت :چرا پیش از آنـکـه پـارچـه هـا را به رسول خدا (ص ) تحویل دهیم آنها را میان سربازان تقسیم کردى ؟
وى گفت : سربازان شما اصرار کردند که من پارچه ها را به عنوان امانت میان آنان قسمت کنم وپس از مراسم حج ، همه را از آنان باز گیرم .
حضرت على ـ علیه السلام ـ پوزش او را نپذیرفت وگفت : تو چنین اختیارى نداشتى .
سـپـس دسـتور داد که پارچه هاى تقسیم شده تماما جمع آورى شود تا در مکه به پیامبر گرامى تحویل گردد.
(1)گروهى که پیوسته از عدل ونظم وانضباط رنج مى برند ومى خواهند که امور همواره بر طبق خواسته هاى آنان جریان یابد به حضور پیامبر (ص ) رسیدند واز انضباط وسختگیرى حضرت على ـ علیه السلام ـ شکایت کردند.
ولـى آنان از این نکته غفلت داشتند که یک چنین قانون شکنى وانعطاف نابج، به یک رشته قانون شکنیهاى بزرگ منجر مى شود.
ازدیـدگـاه امـیـر مؤمنان ـ علیه السلام ـ یک فرد خطاکار(خصوصا خطاکارى که لغزش خود را کـوچک بشمارد) مانند آن سوار کارى است که بر اسب سرکش ولجام گسیخته اى سوار باشد که مسلما چنین مرکب سرکشى راکب خود را در دل دره وبر روى صخره ها واژگون مى سازد.
(2) مـقـصـود امام از این تشبیه این است که هرگناهى ، هرچند کوچک باشد، اگر ناچیز شمرده شود گناهان دیگرى را به دنبال مى ورد وتا انسان را غرق گناه نسازد ودر آتش نیفکند دست از او برنمى دارد.
از ایـن جـهـت بـایـد از روز نـخـست پارسایى را شیوه خویش ساخت واز هر نوع مخالفت با اصول وقوانین اسلامى پرهیز کرد.
پیامبر (ص ) که از کار حضرت على ـ علیه السلام ـ ودادگرى او کاملا آگاه بود یکى از یاران خود را خـواسـت وبـه او گـفـت که میان این گروه شاکى برو وپیام زیر را برسان :از بدگویى در باره حضرت على ـ علیه السلام ـ دست بردارید که او در اجراى دستور خدا بسیار دقیق وسختگیر است وهرگز در زندگانى او تملق ومداهنه وجود ندارد.
او در سال هفتم هجرت از مکه به مدینه مهاجرت کرد وبه مسلمانان پیوست .
ولـى پـیـش از آنـکـه به آیین توحید بگرود کرارا در نبردهایى که از طرف قریش براى برانداختن حکومت نوبنیاد اسلام برپا مى شد شرکت مى کرد.
هـم او بـود کـه در نـبـرد احـد بـر مسلمانان شبیخون زد واز پشت سر آنان وارد میدان نبرد شد ومجاهدان اسلام را مورد حمله قرار داد.
ایـن مـرد پس از اسلام نیز عداوت ودشمنى حضرت على ـ علیه السلام ـ را فراموش ت ودشمنى حـضرت على ـ علیه السلام ـ را فراموش نکرد وبر قدرت بازوان وشجاعت بى نظیر امام رشک مى برد.
پس از درگذشت پیامبر (ص )، به دستور خلیفه وقت تصمیم بر قتل حضرت على ـ علیه السلام ـ گرفت ، ولى به عللى موفق نشد.